1. მუჰამმედ ბინ ჰათიბი (რ.ა.) გადმოგვცემს:

-ხელში (ცხელი) ქვაბი ავიღე და ხელი დავიწვი, დედამ ერთ კაცთან წამიყვანა, რომელიც იმ დროს ჯებბანე-ში (ადგილის სახელი) იჯდა და მას ასე უთხრა:

- ალლაჰის შუამავალო! მან:

-لَبَّيْكَ وَ سَعْدَيْكَ (ლებბეიქე ვე სა’დეიქე) უპასუხა. შემდეგ მე მასთან ახლოს მიმიყვანა. ჩემთვის გაუგებარ რამეს კითხულობდა და ზედ უბერავდა. შემდეგ დედას ვკითხე თუ რას ამბობდა; დედამ მიპასუხა:

-ის ასე ამბობდა:

أَذْهِبْ الْبَاسَ رَبَّ النَّاسِ بِيَدِكَ الِشِّفَاءُ لَا شَافِي إِلَّا أَنْتَ.

(ეზჰიბ ელ-ბაასე რაბბე ნნაასი ბი იედიქე შშიფააუ ლაა შააფიი ილლაა ენთე) ადამიანთა უფალო! მწუხარება გაუქარწყლე! შენს ხელთაა შვება და არ არსებობს შენს გარდა სხვა მკურნალი.[1]

[1] იმამი ნესაი, ამელულ იევმ ვე-ლლეილე, ჰადისის ნომერი 187. ჰადისის ისნადი საჰიჰია რომელსაც აჰმედ ბინ ჰანბელი თავის მუსნედში (IV, 259) გადმოგვცემს